بیا فخار دست از کوزه بردار

برو شعری بگو  از حال سردار

ز من بشنو  قبای سبز تا کن

خودت را  در جناح راست جا کن

نه ازهر کوزه ای آبی تراود

من  از  ایران  می آیم

پر از اندوه و  پر درد است

من از  ایران می  آیم

اجاق خانه  ها  سرد  است

(تقدیم به دوست گرامی  جناب  جمعی (

قامت سرخت حکایت ، می کند اندیشه را

عاشقی ، زان دم که  پیچیدی مهار پیشه را

 حکمتت را  نیک دانستم. مریزاد  ای رفیق

(تقدیم به دوست عزیزم شمس الدین  عراقی(

مهمان شده ام اکنون، ای صاحب میخانه

بر ساز طرب می زن ، من مستم و دیوانه

از آتش  خود کامی ، شد پرده نشین مطرب

)تقدیم به جناب استاد محمد حسن کلات(

غصه از دل می برد، بوی کلات
موج رنگارنگ آن نیکو دوات
برده ای حسن از حسن در دلبری
صوت محمود و محمد در صدات
خوانده ام از ته به سر نامت چنین
برگ سبزی ، تحفه ای ، قندی ، نبات

چهار ساله  بودم ، بدآن خاک  تر

به بازی نشسته  به سوی پدر

چو ایام  بگذشت ، نه ،  ده  از آن

کند با منش خاک  تیره  چنان

سلام ای نا رفیق ، پست
پیامم داده بودی تا
برایت نامه بفرستم
نگفتی گوگلی ؟؟……
یا ، مامن ات یاهوست.

این چه دنیایی است.
دائم اشگ وخون
می سرایند شاعرانش
ازجنون 

فاش می گویم که این پندی رواست
خنده بر هر درد بی درمان دواست
گریه بانی هزارو یک مرض
خنده حلال دو صد چندان بلاست
اشک می شوید غبار چشم را
خنده داروی دل هر ابتلاست
خنده کن در زندگانی روز و شب
خنده بر هر غصه و ماتم دواست

چه کسی گفت ؟

که من می ترسم .

از برون رفتن ایمان

از جان ؟

چه کسی دید ؟

خدا….

در همین نزدیکیست ؟